عزتالله انتظامی بازیگر پیشکسوت سینما و تئاتر معروف به “آقای بازیگر”، صبح امروز ۲۶ مرداد ماه در بیمارستان باهنر تهران درگذشت.
او که خرداد امسال ۹۴ سالگی را پشت سرگذاشت، خالق نقشهای ماندگاری در سینمای ایران بود.
عزتالله انتظامی متولد ۳۱ خردادماه سال ۱۳۰۳ در محله سنگلج بود. او در آغاز راه وارد هنرستان صنعتی تهران شد و در رشته برق تحصیل کرد و در سال ۱۳۲۶ وارد عرصه هنر شد. انتظامی پس از این که وارد عرصه هنر شد به آلمان سفر کرد و در مدرسه شبانه آنجا سینما و تئاتر را آموزش دید. او در ۱۳۳۷ به ایران بازگشت.
او در سال ۱۳۴۸ با “گاو” ساخته داریوش مهرجویی وارد عرصه حرفهای سینما شد. بازی انتظامی در نقش مش حسن که در فراق گاو خود مینالد، بسیار مورد توجه قرار گرفت. بازیهای او در دیگر آثار مهرجویی همچون “آقای هالو”، “دایره مینا”، “پستچی”، “اجارهنشینها”، “هامون” و “بانو” از آثارهای ماندگار هر دو شخص است.
انتظامی علاوه بر نقشآفرینی در آثار داریوش مهرجویی، در فیلمهای کارگردانان مطرح دیگری چون علی حاتمی، مسعود کیمیایی، رخشان بنیاعتماد و ناصر تقوایی نیز بازی کرد.
“ستارخان”، “صادق کرده”، “حاجی واشینگتن”، “گراند سینما”، “خانه خلوت”، “ناصرالدین شاه آکتور سینما”، “روز فرشته”، “روز واقعه”، “روسری آبی”، “گاو خونی”، “مینای شهر خاموش”، “ستارهها ۱: ستاره میشود”، “دیوانه از قفس پرید”، “خانهای روی آب” و “چهل سالگی” از دیگر فیلمهای اوست.
برای آقای بازیگر نوشتن آسان نیست و بسیاربرایش نوشتهاند، اما شاید زیباترین توصیف را ژان کلود کارییر فیلمنامهنویس و بازیگر فرانسوی درباره او داشته باشد. کارییر در ابتدای کتاب “من عزتم، بچه سنگلج” شناختنامه عزتالله انتظامی، درباره او نوشت: هیچ دستوری برای ستاره شدن و ستاره ماندن وجود ندارد. باید دارای یک نگاه، یک حضور، جذابیتی آنی و چهرهای آشنا، حتا پیش از نخستین دیدار، بود. باید دارای یک دم، یک حس و تمام ویژگیهایی که لغت “روح” را معنی میکند، بود. باید دارای “روح” بود، همین. هر بازیگر مهمی، چه بخواهد چه نخواهد، آینهای است که ملتی خود را در آن مینگرد و شناسایی میکند، اما آینهای ماندگار، این آینهها، بر خلاف آینههای عادی جاودان هستند، حتا زمانی که ما دیگر در آنها نمینگریم.
